Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Wat ben ik eigenlijk voor persoon?

Amelia komt net thuis na een drukke schooldag..


''Mama! Papa! Ik ben thuis!'' riep ik, nadat ik de deur open had gesleuteld. Mijn stem galmde door het huis. Ik wist dat mijn ouders thuis waren, toch kreeg ik gen antwoord. Ik deed de voordeur achter me dicht, hing mijn jas op en liep door naar mijn kamer. Even mijn spullen dumpen.
''Amelia!'' werd er geroepen. Ik herkende mama's stem. ''Eten!''
''Ja-ha, kom al!'' Ik deed snel mijn veel te strakke Vans uit en smeet ze ergens in de hoek van mijn kamer. Ik sjokte langzaam naar de keuken, waar mijn ouders gezellig zaten te kletsen en te eten. Ik waste mijn handen en kwam er ook bij. Voorzichtig nam ik een paar happen. ''Papa?'' vroeg ik.
Hij keek op. ''Ja, Amelia?''
''Je weet dat we een sponsorloop gaan houden op school, hé?''
''Ja, dat weet ik.''
Ik nam een hap. ''Meester Fred, de conciërge, die gaat heel groep acht sponsoren.''
''Heel groep acht?''
Ik knikte. ''Ja, heel groep acht. Als iedereen minimaal vijf rondjes gerend heeft, geeft hij voor onze groep honderd euro.''
''Zo zo,'' bromde papa.
''Honderd euro?'' vroeg mama opeens. ''Wie, wat, waar?''
Papa legde in het kort uit dat we op school een inzamelingsactie gingen doen. Hierbij organiseerden we een sponsorloop. Daarna zei hij dat Fred heel groep acht honderd euro gaf als iedereen minimaal vijf rondjes rende.
''Dat is hartstikke veel,'' vond mama.
''Zeker!'' antwoordde ik. ''Papa geeft mij er twintig euro voor, toch papa?''
''Twintig euro?! Papa geeft jou twintig euro?'' Mama keek haar man opeens heel wantrouwig aan, die opeens alleen maar oog had voor zijn voedsel.
''Ja, zeker wel. Niet aan mij, maar de inzamelingsactie, weet je wel?''
''Twintig euro lijkt me veel, veel te veel,'' zei mama. ''We weten niet eens wie dat organiseert! Meester Martin, de directeur, zeker.''
''Nee,'' antwoordde ik. ''Juf Zahra. Van groep acht.''
''O ja, juf Zahra! Dan zit je pas goed, meisje. Ze laat iedereen lekker rennen en stopt zo al dat geld in haar zak.''
''Nee!'' Vol schaamte bedekte ik mijn ogen met mijn handen. ''Het is een inzamelingsactie voor arme dorpskinderen in Indonesië! Ze wonen in krottenwijken, mama.''
Waarom doet mama nou zo?!
''Die Turken zitten één en al vol leugens,'' ging mama door. ''Vertrouw haar maar niet.''
''Helemaal niet!'' Woest stond ik op. ''Het is een project! Al Rumah Foundation . De founder van dat is langsgekomen. Die kwam lesgeven over zijn foundation. We geven het geld aan hem, mama. Die geeft het aan Indonesië!''
Maar mama luisterde niet. Ze knikte alleen en mompelde ''ja, ja, ja'', maar meer tegen haarzelf dan tegen mij. Ze gaf haarzelf gelijk in plaats van mij.
''Luister je wel?!'' schreeuwde ik uit.
''Luister, Amelia..'' Nu begon mijn vader er ook opeens mee te bemoeien!
''En jij moet al helemáál je mond houden!'' snauwde ik naar hem.
''Doe maar wat je wil,'' zei mijn moeder opeens kalm. ''Papa betaalt, voor jou, vijf euro. Die Turk kun je niet vertrouwen!''
De tranen schoten in mijn ogen. Hoe kon mama zoiets zeggen? Over mijn eigen juf nog wel.. Ze was misschien Turks, maar toch geen een of andere oplichter?

Met betraande wangen liep ik naar mijn kamer waar ik verder huilde. Mijn ouders discrimineerden Turken! Mijn moeder had vooroordelen. Mijn vriendinnen lachten me altijd uit, in de klas had iedereen een hekel aan me. Ik was niet normaal. Nee, geen normaal meisje zoals anderen. Met mijn ouders viel er niet te praten..
Ik ging voor de spiegel staan. Moest je mijn kleding nou zien! Met mijn veel te brede neus en mijn koortslip.. Ik was oerlelijk! Ik huilde en huilde.
Wat was ik toch voor persoon? Wat wilde ik eigenlijk? Ik wilde bij iemand mijn verhaal doen, zo verschrikkelijk graag. Maar dat ging niet. De Kindertelefoon had ik al eens geprobeerd. Zij namen me niet eens serieus!
Ik keek rond in mijn kamer, liep naar mijn nachtkastje, deed de onderste la open en haalde er een mooi, roze schriftje uit. En een rode gelpen die erbij hoorde. Ik ging het opschrijven. Ik veegde mijn tranen weg en begon met te schrijven van een waargebeurd verhaal.
Mijn verhaal..

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Meryem

Geplaatst op

03-04-2015

Over dit verhaal

Dit verhaal gaat over Amelia, die niet meer weet wat zij nou echt wil in het leven.

Geef uw waardering

Er is 4 keer gestemd.

Social Media

Tags

Familie Moeder Ouders Sponsorloop Turkije

Reacties op ‘Wat ben ik eigenlijk voor persoon?’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd