Over kraamtranen, knalweëen en tepelhoedjes

Het leven kan rare streken met je uithalen. Het ene moment ben je een verstokte vrijgezel van bijna veertig, en voor je het weet heb je een vrouw, drie katten, en ben je je aan het voorbereiden op het vaderschap. En als je je dan afvraagt waar je de controle over je leven bent kwijtgeraakt, besef je dat je er elk moment met je volle verstand bij bent geweest.

De verwekking van een kind mag dan een gezamenlijke prestatie zijn, het bouwen aan de baby is een taak voor de toekomstige moeder; tot het moment van de bevalling sta je als vader-in-spé machteloos langs de zijlijn toe te kijken. Slechts een enkeling stort zich vanaf het moment van de positief uitgevallen zwangerschapstest vol overgave op allerlei internetworkshops in een poging zich zo goed mogelijk voor te bereiden op het ouderschap. Het merendeel heeft doorgaans minder inlevingsvermogen, simpelweg door een gebrek aan bewijs. Immers, de enige tekenen van leven zijn de bewegingen in de groeiende buik van je partner en de zwart/wit close-ups van je nazaat op de pret-echo in de zesde maand. Niet zo verwonderlijk dus dat veel mannen tot de dag van de geboorte nog kampen met hevig sluimerende vadergevoelens. En zelfs tijdens de bevalling kan je als man weinig meer doen dan een rots in de branding zijn voor je partner.

Maar op het moment dat je je eigen kind voor het eerst in je handen houdt, vallen alle onzekerheden van je af, en heb je er alles voor over om dat miniatuurmensje een goed leven te geven. Bovendien besef je dan dat het maar goed is dat vrouwen van nature zijn uitgerust met een overredingskracht die de man tot het vaderschap kan brengen. Immers, als het aan het instinct van de gemiddelde man lag was het snel afgelopen met het voortbestaan van de soort.
Ook komen er op B-day verborgen talenten naar boven: die van vader-in-de-dop. Als was het een taak waar ik mijn hele leven op wachtte, pakte ik mijn kind meteen vol zelfvertrouwen en met een bijna aangeboren behendigheid op; dit geheel in tegenstelling tot een half jaar eerder, toen ik de kleine meid van de buren nog optilde alsof het een porseleinen popje was.

Er gaat een hele nieuwe wereld voor je open als je vader bent geworden. Een wereld, die zich korte tijd beperkt tot slaap-, bad- en kinderkamer, bezaaid met een hoeveelheid medische verzorgingsproducten waar een kleine, Midden-Afrikaanse kliniek met gemak een jaar op zou kunnen draaien. Maar ook in de rest van je huis vind je volop baby-hard- en software. En je vocabulaire wordt in korte tijd verrijkt met een reeks begrippen waarvan je nog nooit had gehoord.
En dan is er de kraamvisite. Iemand met een beetje familie- en kennissenkring moet toch gedurende een week of twee rekenen op een vrijwel aaneengesloten reeks bezoekjes waarbij men je overstelpt met allerlei goedbedoelde - maar soms tegenstrijdige - adviezen, waaronder de wijze raad je niet te laten verwarren door al die adviezen en vooral je eigen gevoel te laten spreken.
Maar als de golf van kraamvisite eindelijk voorbij is, en de kraamhulp haar werk erop zit, val je pardoes van je roze wolk; vanaf dat moment moet je het met z’n drietjes zien te redden. Dat betekent dat je allereerst kennis moet gaan maken met je eigen kind en moet leren wat zijn favoriete volgorde is van eten, poepen, slapen en tutten. Dan pas kan je je dagelijks gaan verbazen over de ontwapeningskracht van dat kleine koppie met z’n duizend-en-een gelaatsuitdrukkingen, die onmiddellijk alle poepluiers en middernachtelijke huilbuien kunnen doen vergeten.