Leren los te laten.......

Loslaten.

Nu zit ik klaarwakker rechtop in mijn bed. De droom die ik had houdt me vast en in mijn armen voel ik het warme lijfje van de pasgeboren baby. Niet huilend maar stil liggend, alsof het voelt dat ik niet de moeder ben. De moeder ligt nog in narcose en heeft geen weet van dit hulpeloos wezentje.
Met een schok word ik echt wakker......dit was ooit in een ver verleden en toch plots zo dichtbij.
Het komt nu gewoon weer in mijn geheugen alsof het gisteren pas gebeurd is allemaal, terwijl de werkelijkheid laat zien dat het nu anders is. Nu met mijn 62 jaar mag ik opnieuw beginnen aan een ander hoofdstuk, mag ik opnieuw duiken in de wereld van vacatures die aan me voorbij flitsen, waarop ik zou behoren te solliciteren, dat wordt van me verwacht. In werkelijkheid verafschuw ik dit, dit is niet werkelijk toch?
Het komt door die vacature waar ik in een impuls heb op gesolliciteerd, het gebeurde gewoon. Nu droom ik van jaren geleden, voel ik mijn passie door mijn lijf stromen, ja dat werk lag me na aan mijn hart. Als verpleegkundige heb ik heel wat jaren gewerkt op de verloskamers van het ziekenhuis, heb ik heel wat meegemaakt in blijde gebeurtenissen en ook enkele momenten in droefenis. Dit alles heeft me gevormd tot de persoon die ik geworden ben.
Nu ik dit langzaam laat bezinken besef ik dat ik dit nooit meer zal beleven, het leven is nu zo anders dan 40 jaar geleden.
In deze tijd van digitaal netwerk, waar ik door de snelheid het niet bij kan houden, verlang ik wel eens terug naar de jaren 70 van de vorige eeuw, zittend naast de pasgeboren moeder met haar baby, niet wetend hoe ze dit kind groot zal gaan brengen. Langzaam zag ik de band groeien tussen moeder en kind, hoe teder ze haar kind in badje doet onder het toeziend oog van ons, de verpleegkundigen, hoe ze onzeker haar kind de borst gaf, hoe blij ze was toen het zowaar 40 ml. gedronken had.
Ja, ik zie het weer aan mijn oog voorbij trekken en ik voel het trekken in mijn onderbuik. Ook voel ik de onzekerheid die langzaam maar zeker omhoog trekt, kan ik dit nog wel op deze leeftijd?
Ga ik nu spannend afwachten op het gevolg van mijn sollicitatie?
Hoe ga ik me voorbereiden op deze volgende stap? Want natuurlijk nemen ze me niet aan, wie wil nog iemand van 62 jaar aannemen? Dit alles spookt door mijn lijf en ik sta op, al wijst de wekker een tijd aan waarop iedereen nog in dromenland verkeert, behalve diegene die nachtdienst hebben natuurlijk. O jee, nachtdienst, nee dat zal ik nu echt niet meer kunnen, niet aan denken ook!!
Met mijn koffie in de hand zit ik dit te overdenken en besef ik dat ik het "gewoon los moet laten" . Schrijf ik het op om me sterker te maken, al blijft het kriebelen...............