het meisje dat niet geloofde dat ze knap was

Er was eens een meisje, beeldschoon als de zonsopkomst op een onbewolkte hemel. Ze leefde al lange tijd gelukkig en werd per jaar knapper. Haar jaloerze moeder, tevens heks, kon hier niet tegen en gaf haar voor haar 16e verjaardag een betoverde spiegel, hierdoor zag het meisje zich altijd lelijk terwijl dat niet zo was, en hoe vaak andere het ook zeiden ze geloofde het niet. Totdat er een man kwam wel 2 meter hoog en een halve meter breed. Hij was houthakker en had het meisje zien lopen is het bos en was op slag verliefd op haar geworden. Hij was haar gevolgd en nu stond hij voor haar deur. Hij vroeg: ga je met me mee, leuk met zijn twee samen naar het bos. Het meisje vroeg, maar waarom dan? Ik ben zo lelijk als de nacht! De houthakker vroeg haar hoe dat kwam dat ze dat dacht en het meisje vertelde over dat ze elke ochtend in de spiegel keek en dat ze het zag. De houthakker vroeg waar de spiegel stond en ze liepen er samen heen. De reus keek erin en zag zichzelf ook verlelijkd, hij werd kwaad en besefte wat er aan de hand was. Hij wou de spiegel kapot slaan toen de moeder er tussen kwam, de reus vroeg waarom ze de spiegel beschermde en toen werd duidelijk dat de moeder hem behekst had. De houthakker pakte haar beet en hield haar vast terwijl hij de spiegel kapot sloeg, daarna liepen ze samen naar het bos en hingen ze de heks aan de boom. De houthakker liet zien hoe mooi het meisje echt was en ze werden smoorverliefd op elkaar, ze kregen kinderen en die gaan nu elke zaterdag de heks uitlachen, en ze leefde nog lang en gelukkig