Stilte

De nek zit vast. Het is onmogelijk om er niet chagrijnig van te worden. Je denk dat het vanzelf wel weggaat maar dat is een illusie. Na een week van vergeten en uitstellen zit ik dan toch in de wachtkamer. Het geluid van een tv die hoog in de hoek hangt, je zou daar al een complot theorie voor kunnen bedenken, het hangt zo hoog dat je er wel nekklachten van krijgt. Maar goed het geluid ervan stond behoorlijk hard. Is er dan niemand die er ook last van heeft? Verdomme nog aan toe wat irriterend zeg. Ik wil rust in de wachtkamer. Ik wil iemand horen ademen en zelfs zo, ik wil een fluitje uit iemands neus horen. Stilte, Heerlijk! Het gekraak van iemands schoenen, het geluid van de jas van een man die zich omdraait. De bladzijde van een tijdschrift die word omgeslagen wil ik in slow-motion horen omslaan. Stilte. Creativiteit haal je uit de bewuste stiltes die vallen, je hoort jezelf nadenken, en nog eens. Je verdwaalt in je gedachtes. Fantaseren. Gaan waar je wil. Niemand die je stopt. Rust. Jij bepaald alles op zo'n moment. Geen grenzen, liefdevol, woest, vunzig, serieus, alles kan. Stilte. Het is bijna niet voor te stellen maar er zijn mensen die niet per se afgeleid willen worden met een muziekje in de oren. Vooralsnog ben ik de minst oude, want de rest was meer te typeren als een grijze dakduif. Misschien dat voor die doelgroep de tv zo hard aan staat? Nee, mijn conclusie is even simpel als doeltreffend. Men durft niet aan te geven dat het te hard aan staat.