Mijn lieve opa...

Lieve opa,
ik zal je voor altijd missen...
in een test stond dat opa degene is die ik vertrouw
maar nu ben jij dood opa!
ik zal je missen opa,
omdat er maar één opa zoals jij is.
maar ik weet dat je gelukkig bent.
je bent nu bij Jezus opa, echt gelukkig!
heel veel liefs,
Tanisha

Dit was het eerste wat ik in mijn dagboek schreef, het Forever Friends dagboek dat ik die dag voor mijn verjaardag had gehad van opa en oma. Ja, van OPA en oma! Die avond belde tante Tillie dat opa overleden was. En dat nog wel op mijn verjaardag! Ik rende naar boven, gooide mezelf neer op mijn bed en huilde tot ik er achter kwam dat mijn hele kussen nat was. Toen pakte ik uit mijn kast mijn fotoboek en ging foto's kijken. Van toen ik geboren ben, opa hield mij vast. Van toen ik mijn eerste stapjes deed, bij opa en oma thuis. Toen mama depressief was en ik twee jaar bij opa en oma heb gewoond. En van alles en nog wat, met opa. En nu is die opa dood. En hij komt nooit meer terug. Ik zal hem nooit meer zien. En ik heb niet eens normaal afscheid kunnen nemen. Alleen maar 'tot ziens' gezegd die middag. Raar, maar hier zou ik met opa over willen praten. Maar dat is nu het meest onmogelijke wat maar kan. En nu op dit moment sta ik voor de kast. Ik heb gisteren met mama een nieuw, mooi, zwart jurkje gekocht met zwarte ballerina's en een zwarte dunne panty, past perfect bij hoe ik me nu voel. Maar nu heb ik nog veel meer zin om een vuilniszak aan te trekken. Dat lelijke jurkje dat van m'n zus Laurence is geweest in de prehistorie is misschien nog beter. Maar denk gewoon lekker niet na, Tanisha, misschien is dat vandaag toch wel handig, zeg ik tegen mezelf. Ik trek het jurkje aan, de panty, de ballerina's. Ik doe mijn haren. Ik borstel ze uit en doe er een zwart haarbandje in. Ik heb de neiging om zwarte nagellak op te doen, maar ik doe het niet. Ik ben wel heel verdrietig vandaag, maar ik ben geen gothic ofzo. Ik blaas tegen de spiegel en schrijf er 'opa' op. Een hartje erbij. Een kruisje, omdat je dood bent opa, en dan kan het ankertje niet achter blijven. Het moet wel, het hoort bij een hartje en een kruisje. Dat kettinkje moet om! Maar waar is dat kettinkje!!! Ik heb het van opa en oma gehad, dus het moet om! Ik gooi al mijn laatjes om maar kan het niet vinden. Lau heeft het misschien geleend. 'Laurence!!! Waar is mijn ketting????' gil ik. Ze zegt niks, maar breng het. Tranen op haar wangen. Ik een arm om haar schouder, we huilen samen. Ze doet mijn kettinkje om. 'Ik kan het niet geloven,' snikt ze, 'is opa nu echt dood?' 'Nee! Opa leeft! Opa is toch in de hemel, bij Jezus!' zeg ik heftig. 'Ik weet het. Opa wel...' snikt ze. We gaan op mijn bed zitten, Laurence en ik. We staren voor ons uit. Tot ons broertje Nathaniël op mijn deur klopt, 'We gaan eten,' zegt hij. Hij heeft een zwarte blouse aan. En een zwarte broek. Een bruine riem is het enige niet-zwarte. Best netjes, ziet er eigenlijk nog leuk uit ook. Maar nu heb ik daar eigenlijk geen oog voor. Ik wil niet over zoiets nadenken nu. We gaan naar beneden. Papa heeft zijn zwarte pak aan. Dat draagt hij normaal nooit. Na het eten van een hapje boterham met hagelslag en een bekertje thee stappen we in de auto. We gaan naar het huis van opa en oma. Daar is iedereen van de familie. Tante Ronette lacht alsof opa niet dood is. Ik mag die tante niet. Ze heeft pimpelpaarse kleren aan en paars is de kleur die opa lelijk vond. En die ik dus ook lelijk vind. Haar kinderen, neefjes Giel en Gijs, zeuren om snoep terwijl opa in een hoek van de kamer opgebaard ligt. Ik wil eigenlijk niet bij opa kijken. Dat heb ik heel de week ook nog niet gedaan en ik vind het eng. De dominee is er ook. En de begrafenisondernemer. Laurence en Nathaniël gaan wel kijken. Voor Nathan de eerste keer. De begrafenisondernemer wil stilte, hij vraagt of de kist dicht mag. Tante Ronette spring op en rent opeens nog naar het hoekje van de kamer waar de kist staat. We horen een hard en aanstellerig gehuil, het klinkt heel nep. Oom Kris, haar man, gaat er snel achteraan en probeert te kalmeren. Als ze samen terugkomen knikt oom Kris naar de begrafenisondernemer. Het is goed dat de kist dicht gaat. We zingen met de familie opa's lievelingslied, omdat het zo mooi is. Abba Vader! Dat zong opa graag en daarom is dit niet alleen verdrietig maar ook een beetje blij. Straks in de kerk gaan we het nog een keer zingen.

Het is twee weken later. Ik zit op school, ik staar voor me uit. Er zit een wijs in m'n hoofd en ik krijg het er niet uit. De klas is druk. Opeens herken ik het, de woorden komen ook in mijn hoofd. Abba Vader! Ik denk weer aan de begrafenis. Het was zo.... zwart, verdrietig allemaal. Ik weet geen goed woord ervoor, zwart past er het beste bij. Abba Vader! En dan hoor ik wat de dominee na dat lied zei: Niets van wat er in de schepping is, zal onze geliefde Tom kunnen scheiden van de liefde van God, welke in Jezus Christus is! En niet alleen Tom, maar het gaat in de tekst over ONS!! En daarom zijn wij op deze bedroefte dag ook blij! Want NIETS kan Tom van God meer scheiden, hij is thuis! Ja, en midden in de drukke klas word ik blij, want Jezus Christus leeft, en niets kan mij scheiden van Zijn liefde!
'Tanisha, let je ook op?' vraagt de leraar als het weer stil is en ik nog doordroom. 'Ja!'
God kent ook mijn naam, ik weet het zeker! 'Tanisha, Ik heb je gered!' zei Hij tegen mij.