Wereldvrienden

Wereldvrienden

Er was eens meisje dat Aiko heette. Haar naam betekent kleine liefde. Aiko woonde in Japan en was bijna jarig en zou 6 jaar worden. Van haar papa en mama mocht zij een verjaardagswens doen. Aiko dacht diep na en vertelde dat zij heel graag wilde zien hoe kinderen in andere landen leefden. Dat vonden Papa en mama een superidee! De wereldbol kwam tevoorschijn en samen met Aiko zochten ze 5 landen uit waar zij heen zouden gaan.

Het eerste land waar ze naar toe gingen was Mexico. Daarvoor moesten ze met heel lang in een vliegtuig zitten. Toen zij in Mexico aan kwamen gingen zij naar een klein dorpje dat Mexicana heette. In dat dorpje woonde een jongentje. Dat jongetje heette Manolito. Manolito ging met Aiko op stap en liet zijn dorp zien. Tijdens de wandeling vertelde Manolito dat als er een kind jarig is er een speelgoedbeest wordt gemaakt waar snoepjes in worden gestopt. De jarige krijgt dan een blinddoek voor de ogen en mag het beest proberen open te slaan met een stok. Als het lukt dan vliegen de snoepjes in het rond. Dat vond Aiko een leuk en mooi verhaal. Toen ze terug kwamen van de wandeling had de mama van Manolito zo’n beest, een Pinata, voor Aiko opgehangen en die mocht zij stuk slaan. Aiko vond het een geweldig mooi en lekker verjaardagscadeau. Al gauw waren Manolito en Aiko aan het snoepen. Na al dat lekkers moesten ze alweer afscheid nemen en weer verder gaan met de reis. Er stonden nog 4 andere landen op het programma. Aiko sprak met Manolito af dat zij brieven zouden schrijven naar elkaar om vrienden met elkaar te blijven.

Het volgende land was Alaska. Een héél koud land met ijs en sneeuw. Brrr, wat was het daar koud! Toen ze in een dorpje aankwamen vroeg Aiko waar de huizen waren. Mama legde uit dat ze daar huisjes hadden van ijs. Die heten Iglo’s. Op een pleintje midden in het dorp stond een jongetje. Zijn naam was Nanoek wat “meester van de ijsberen” betekent. Nanoek vroeg Aiko of zij wel eens gevist had op het ijs. Nou dat had Aiko nog nooit gedaan. Samen met Nanoek ging zij op pad. Nanoek zaagde een mooi gat in het ijs en gooide zijn hengel uit. En ja hoor, daar ving hij een mooie vis. Die namen ze mee naar de mama van Nanoek die er een lekkere maaltijd van maakte speciaal voor Aiko. Na het lekkere eten namen ze afscheid want de reis ging verder.

Welk land was er nu aan de beurt? Nederland. Wat een leuk land. Ze kwamen in een klein stadje waar allemaal hele kleine huisjes stonden. Overal waar je keek zag je alles in het klein. Molens, huisjes en boten. Dat stadje heette Madurodam. Wat een grappig stadje vond Aiko. In dat stadje liep een meisje met 2 blonde staartjes. Dat meisje heette Lisa. Lisa nam Aiko mee naar huis. Dat huis was een boerderij. Op de boerderij liepen de papa en mama van Lisa op klompen. Wat een grappige houten schoenen. De mama van Lisa gaf Aiko een paar houten schoenen cadeau. Daar was Aiko heel blij mee. Lisa en Aiko gingen samen op de foto en de mama van Lisa zou de foto opsturen naar Japan. Al gauw werd het tijd om afscheid te nemen voor het volgende land die op het lijstje stond.

Aiko stapte in het vliegtuig en al snel vlogen ze naar Turkije. Aiko ging met papa en mama naar de bergen. In een dorpje woonde Yusuf. Hij was met de schapen op weg naar een wei waar zij gras konden eten. Yusuf vroeg Aiko of zij wel eens lammetjes had gezien. Dat had zij nog nooit gezien want Aiko woonde in een grote stad. Yusuf zocht een klein lammetje en Aiko mocht dat lammetje een flesje melk geven. Wat was dat lammetje lief. Toen de schapen allemaal veilig in de wei stonden mocht Aiko mee naar het huis van Yusuf. Daar wachtte de mama van Yusuf met lekkere thee en honingkoekjes. Hmmmm dat was lekker. Jammer genoeg konden ze niet langer blijven want ze moesten nog naar 1 land toe. Yusuf en Aiko namen afscheid en beloofden elkaar te schrijven.

In het vliegtuig gingen ze op weg naar het laatste land. Equador. Daar is een gebergte wat de Andes heet. Op een ezeltje gingen ze naar een mooi dorpje toe. Wat een mooie kleren hadden de mensen daar aan. De kleren hadden prachtige kleuren. Er kwam een meisje aangelopen met een prachtige mooie hoed op haar hoofd. Haar naam was Andrea. Andrea vertelde dat zij heel mooi op een panfluit kon spelen. Aiko ging met haar mee naar huis. Daar pakte Andrea haar panfluit en zij begon verjaardagsliedjes te spelen voor Aiko. Aiko vond het prachtig en was erg blij met dit cadeau. Andrea had ook nog een cadeautje voor Aiko. Een pop. Die pop leek heel veel op Andrea. Aiko was heel erg blij met de pop. Met de pop onder haar arm nam zij afscheid van Andrea.

Equador was het laatste land dat zij hadden bezocht. Nu was Aiko weer op weg naar huis met papa en mama. Toen zij thuis in haar bed lag vroegen papa en mama of zij blij was met haar cadeau en wat zij het mooiste vond. Aiko antwoordde dat haar mooiste cadeau haar wereldvrienden waren. Toen zij ging slapen droomde zij al snel van al die mooie landen en haar nieuwe vrienden.

© Copyright Braam

Ingezonden door

Braam

Geplaatst op

20-04-2018

Over dit verhaal

Aiko is een meisje die met haar vader en moeder 5 landen bezoekt om te kijken hoe kinderen daar leven. Het verhaal is geschreven voor kinderen van groep 3. De groep 3 waar ik les in geef vonden het een superleuk verhaal!

Tags

Wereldvrienden