Zwart

Ik schuifelde stilletjes achter mijn vrienden voor me. De zoveelste dag. We spraken deze keer af vlak achter de oude spoorweg. Toen ik de hoek omging zag ik direct dat de rest er ook al was. Het ging weer zo'n nutteloos gesprek zijn waar iedereen weer wat gaat klagen over zijn eigen problemen. We hadden met heel onze vriendengroep nog niet zo lang geleden een breuk gehad. Een hevige breuk. Vandaar dat die afspraakjes alleen maar een extra druk op mijn schouders waren. Ik ademde nog eens diep en liet een zucht zweven voor ik ging zitten. Lies begon met een gewéldige opening: Dit is niet leuk meer! We splitsen allemaal apart! Lies, bek dicht, zo onderbrak Jesse Lies haar gesprek. Saai he, die toets wiskunde van vandaag?(Lies) Jep, wat heb jij geantwoord op vraag c? Ik dacht 43,7, maar ik ben sowieso geen ster in wiskunde, maar dat kan mijn moeder niet schelen!(Jesse) Ik had 50 geantwoord op die vraag.(ik). Ik had mijn zin nog niet afgemaakt of ik hoorde een luide bonk, iets weg van 'plop' maar, dan toch luider. Ik keek niet om, want we waren tenslotte in een lawaaierige buurt, maar toen ik identiek diezelfde bonk hoorde, draaide mijn hoofd in de richting van Jesse en Lies, die rechts van me zaten. Ik kreeg een elektrische schok door mijn hele lichaam, ik schoot recht en liep zo snel als ik kon richting de straat, ik hoorde vloekende mensen en toeterende auto's en remmen die gierde, maar ik keek niet om. Het enige wat ik zag was een man met een bivak muts, die een geweer in zijn hand had. Ik bleef rennen, tot ik het vertrouwde appartementsblok zag. Ik gooide de deur met een zwaai open, ging via de trap op topsnelheid op naar verdieping 4, rennen, alleen maar rennen, tot er een vier op kwam. Ik zag de 4, duwde de loodzware deur open, rende naar mijn eigen huis, gooide de deur dicht deed de sleutel in het gat en gaf er een flinke draai aan. Toen dat gebeurd was rende ik naar de telefoon. Ik tikte 112 in en deed mijn verhaal. Toen de mevrouw zei dat ik op dezelfde plaats moest blijven en niet in paniek moest raken, werd er een flinke bons op de deur gegeven. Ik verstijfde, legde de telefoon neer. Het kon me niet schelen hoe het met mijn vrienden ging, niet hoe ongerust hun familie wel moest zijn, ik dacht maar aan 1 ding. Wie klopte er op mijn deur. Het gebons weer harder en harder. Wachten, wachten, wachten, tot de politie kwam. Ik bleef maar panikeren, tot ik een vertrouwde stem hoorde. Het was mama maar, godverdomme, ze had mij laten schrikken. Ik deed de deur open. Het was mama niet. Het was ook niet de politie. Hij had mama in een greep, het duurde een fractie van een seconde, een gil, uitpuilende ogen, een luide knal, en zwart beeld voor mijn ogen.

© Copyright Emile