de halte

Ik zag je bij de halte staan
je keek me zo gewoon eens aan
en in jouw ogen zag ik een traan.

Ik kende jou helemaal niet
maar ik voelde wel jouw verdriet
en hoewel ik je dus niet kende
peilde ik onmiskenbaar jouw ellende.

Je keek me aan zo treurig en zo lief
hè waarom moest ik daar nou net ook wezen
om dat verdriet van jouw gezicht af te lezen.

Kijk liever naar een ander asjeblief
hoe kun je nu van mij verwachten
dat ik jouw pijn zou kunnen verzachten.

Ik spreek niet gauw een onbekende aan
maar kon gewoon niet aan jouw blik ontkomen;
Had ik die blik en mijn eigen gevoel weerstaan,
ik zou het me later zeker kwalijk hebben genomen.

Met schroom stapte ik behoedzaam naderbij
en durfde jou nu zelf eens aan te kijken
Jouw ogen , die mijn ziel doorboorden
zeiden mij meer dan wel duizend woorden.

Ik vroeg: 'Wat is er, wat scheelt eraan"
waarna jij je gewoon liet gaan
jij klampte jou zo aan mij vast
en nooit meer ben ik van jou los gekomen.

Vanaf die halte hebben we samen de bus genomen
en de langste reis van ons hele leven ondernomen.
Verdriet verandert in decennia van intens geluk
ons lieve lange leven kon gewoon niet stuk.

We zijn bij meerdere haltes wel even gestopt
maar samen steeds weer doorgereisd
en in een mooie lange tijd met en in elkaar vergrijsd.

Aan elke mooie reis komt helaas een eind
en bij de laatste halte ben jij nu uitgestapt
ik mis je zo…..en zie hoe de bus uit 't zicht verdwijnt.

Ik sta nu soms nog even bij die halte alleen te wachten
en denk ik aan hoe wij samen lachten.
Ik zie jou voor mij met die allereerste blik
en ervaar dan nog weer…….. een beetje schik.

© Copyright Gert Pape